Από το Ολχόν, η επιστροφή στα μέρη που είχα επισκεφτεί πέρυσι δεν ήταν καθόλου βαρετή. Η αλλαγή του τοπίου από την νησιωτική περιοχή της Βαϊκάλης στην νότιο-δυτική ήταν δραστική. Από το ξερό σχεδόν τοπίο στέπας σε πολύ πράσινο με ψηλά βουνά η απόσταση ήταν περίπου 300 χμ, μέσω του Ιρκούτσκ. Η επιστροφή ήταν από τον ίδιο δρόμο και τώρα ήταν μέρα, βλέπαμε αυτά που είχαμε χάσει ερχόμενοι εδώ το βράδυ πριν από 3 ημέρες.
Μετά από την στάση σε ένα εστιατόριο στον κεντρικό, λίγο έξω από τον οικισμό Μπαγιαντάι με ντόπια κυρίως κουζίνα, ήμασταν σε ένα ανοικτό δρόμο με τοπίο να θυμίζει την εικόνα background Windows XP.
Όλα αλλάζουν όταν πλησιάζεις το Ιρκούτσκ, πόλη με βιομηχανική και αγροτική περιοχή…πολιτισμός…φοβερή κίνηση μέσα στην πόλη…τόση που δεν μπορούσες να χαλαρώσεις να την απολαύσεις λίγο. Δεν κάναμε ούτε στάση να δούμε τα αξιοθέατα, διότι χάναμε τον πολύτιμο χρόνο. Πάλι έπρεπε να ήμασταν στον προορισμό μας πριν νυχτώσει. Ανυπομονούσαμε να βγούμε στον δρόμο προς την Βαϊκάλη.
Σχεδόν σε όλη την διαδρομή προς την λίμνη πραγματοποιούνται έργα υποδομής, στην ουσία είναι ο μοναδικός δρόμος προς το Βλαντιβοστόκ. Βρίσκεσαι κάπου ανάμεσα στα βουνά, μέσα στο δάσος, στροφιλίκι να θυμίζω λίγο την Ελλάδα, μόνο η βλάστηση και τα δέντρα προδίδουν το τοπίο της Σιβηρίας.
Χωρίς απρόβλεπτα φτάνουμε στο γνωστό σημείο λίγο πριν από την πόλη Κουλτούκ, πάνω από την λίμνη. Και φυσικά σταματάμε στο δημοφιλή εστιατόριο με πραγματικά απίστευτη θέα.
Εδώ, στην νότιο-δυτική άκρη της λίμνης, βλέπεις το Κουλτούκ, Σλιουντιάνκα και πέρα στην από άλλη πλευρά, όπως συνεχίζει ο δρόμος προς το Βλαντιβοστόκ κάποια άλλα μικρά χωριουδάκια το Σουχόι Ρουτσέι (όπου είναι ο προορισμός μας), τον Υπερσιβηρικό Σιδηρόδρομο, την παλιά του γραμμή που κατευθύνεται προς το Μπαϊκάλσκ στο παλιό λιμάνι στις όχθες του ποταμού Ανγκαρά…και την Βαϊκάλη να απλώνεται μπροστά σου. Φέτος ήμουν τυχερός, δεν είχε την περσινή ομίχλη και μπορούσες να διακρίνεις λεπτομέρειες.
Λίγα χιλιόμετρα μετά, κατηφορίζοντας περάσαμε από το Κουλτούκ, μπήκαμε στην γνωστή μας πλέον πόλη Σλιουντιάνκα, η οποία με την αρχιτεκτονική της σε παραπέμπει σε εποχές Σοβιετικής Ένωσης…
Ήμασταν τυχεροί με το ξενοδοχείο, αυτό που θέλαμε αυτό κλείσαμε. Ο περσινός μας προορισμός το Μπάικχαν, ακριβώς στην όχθη της λίμνης. Ένα πανέμορφο, απλό ξύλινο ξενοδοχείο, με την ρώσικη σάουνα μπάνια, δίπλα στο νερό.Αφού ανεβήκαμε στο δωμάτιο και τακτοποιηθήκαμε, ο ήλιος άρχισε να δύει και μας χάρισε πανέμορφες εικόνες… Ήταν ό,τι καλύτερο για το τέλος της δύσκολης ημέρας.
Παρόλο που βρισκόμασταν στις περσινές τοποθεσίες, υπήρχαν πολλά πράγματα να δούμε ακόμα εκεί. Μετά το πρωινό δίπλα στην λίμνη, ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς τα δυτικά, στον δρόμο προς την Μογγολία, προς την πόλη Αρσάν, στις πρόποδες των βουνών. 
Επαρχιακός ανηφορικός δρόμος, δάσος, ξεχασμένα εγκαταλελειμμένα χωριά μέχρι να φτάσουμε στα σύνορα της Μπουριάτιας σε συνοδεύουν στην διαδρομή.
Λίγα χιλιόμετρα αργότερα σε σταματάνε να πληρώσεις έναν φόρο για την είσοδο στην ζώνη εθνικού δρυμού.
Πριν πάμε στο Αρσάν, θέλαμε να επισκεφτούμε ένα τοπικό αξιοθέατο, έναν οικισμό με θερμά λουτρά και περίεργη ονομασία Ζέμτσουγκ – που σημαίνει Μαργαριτάρι.
Παρόλο που μπροστά και μάλιστα πολύ κοντά μας είναι Μογγολία, το τοπίο δεν θυμίζει καθόλου την γνωστή εικόνα των μογγολικών στεπών. Με κατεύθυνση προς τα δυτικά, δεξιά μας είναι ο ποταμός Ιρκούτ και πιο πίσω του είναι τα αλπικά βουνά Τουνκίνσκιγιε Γκολτσί. Ο καιρός ευνοεί το ταξίδι, δεν βρέχει ακόμα, παρόλο που τα βαριά σύννεφα δείχνουν να συμπυκνώνουν. Τώρα πιο συχνά συναντάς τις βουδιστικές στούπες, λίγο έξω από τους διάφορους μικρούς οικισμούς, μόνο μνημεία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου προδίδουν το Σοβιετικό παρελθόν.
Ναι μεν υπάρχει μια αίσθηση εγκατάλειψης, η ζωή όμως συνεχίζεται και σ’ αυτά τα απομονωμένα όμορφα μέρη. Άλογα να τρέχουν στα λιβάδια, αγελάδες να κλείνουν τον μοναδικό κεντρικό δρόμο προς την Μογγολία.
Φτάνοντας στο Ζέμτσουγκ, τίποτα δεν θυμίζει τουριστικό θέρετρο, αν και έτσι θεωρείται το μέρος αυτό, λόγω των ιαματικών θερμών λουτρών στους οποίους έρχονται διάφοροι τουρίστες των γύρω περιοχών για θεραπευτικούς λόγους. Είναι ένα απλό χωριό, με ποικιλία αρχιτεκτονικών επιρροών – κυρίως κλασική δόμηση αλλά και σπίτια προφανώς κινέζικου ή μογγολικού στυλ.
Πολύς κόσμος, σχετικά οργανωμένα λουτρά - κλειστού τύπου πισίνες και όχι φυσικού όπως για παράδειγμα στις Θερμοπύλες. Από κοινού αποφασίσαμε να μην χάνουμε χρόνο στην πολυκοσμία και να πάμε πίσω μερικά χιλιόμετρα στον αρχικό μας προορισμό – στο Αρσάν.
Από την πεδιάδα, αφού περάσαμε τον ποταμό Ιρκούτ, φτάναμε σε δασώδης περιοχή με τα βουνά να υψώνονται πολύ απότομα μπροστά μας. 
Το ψιλόβροχο δεν μας πτοούσε, αν και μας θύμιζε τι καταστροφή μπορεί να προκαλέσει η βροχή. Μόλις πριν δυο μήνες, τέλος Ιουνίου, το βουνό κατέβασε χείμαρρους λάσπης πάνω στην πόλη και κατέστρεψε αρκετές δεκάδες σπίτια και υποδομές. Τα αποτελέσματα της καταστροφής μπορούσες να δεις ακόμα και σήμερα – όλο το δάσος γεμάτο λάσπη, διάφορα αντικείμενα από τα σπίτια που παρασύρθηκα με την ορμή της χείμαρρου παντού. Την καταστροφή την είδαμε και στον οικισμό, όπου η λάσπη κατέβασε πέτρες και χώμα από το βουνό διαλύοντας δρόμους και την κοίτη του μικρού ποταμού Κινγκαργκά που περνάει μέσα από την πόλη.
Περισσότερες φωτογραφίες του οικισμού Αρσάν
Εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε με τα πόδια στο βουνό, δίπλα στο ποτάμι, στους καταρράκτες.
Μέχρι ένα σημείο το μονοπάτι είναι βατό, περνάει μέσα από το δάσος δίπλα στο γκρεμό. Τα Μπουρουντούκ - ένα είδος σκιούρου, είναι παντού και είναι αρκετά εξοικειωμένα με τους ανθρώπους, ζητιανεύουν ηλιόσπορους ή φουντούκια και τα τρώνε από τα χέρια σου εάν είσαι επίμονος.
Το μονοπάτι σταματάει στον πρώτο καταρράκτη. Για να φτάσεις στους επόμενους πρέπει να σκαρφαλώσεις στους βράχους – το αφήσαμε για την επόμενη φορά. Σήμερα τα 45 λεπτά περιπάτου φτάνουν. Να δροσιστούμε λίγο στον καταρράκτη και πάμε πίσω.
Πίσω στην βάση, στο ξενοδοχείο δίπλα στην λίμνη, με τα καπνιστά όμουλ και μπύρα για χαλάρωση.
Επόμενη μέρα – αντίθετη κατεύθυνση. Τώρα πάμε ανατολικά στη άλλη άκρη των συνόρων του νομού Ιρκούτσκ με την Μπουριάτια, κοντά στον οικισμό Βίντρινο. Είναι γνωστό ότι τα νερά της Βαϊκάλης είναι πολύ κρύα, μόνο σε μερικά σημεία όπου είναι ρηχά μπορείς με άνεση να απολαύσεις το μπάνιο. Τέτοιο μέρος είχαμε βρει το 2013.
Τώρα όμως πηγαίναμε να βρούμε τις τρεις γνωστές μικρές λίμνες, όπου τα νερά είναι αρκετά ζεστά. Γνωρίζαμε ότι μαζεύει κόσμο, διότι είναι αρκετά γνωστό τουριστικό μέρος, όμως πηγαίναμε καθημερινή και δεν περιμέναμε τέτοια μάζωξη όπως βρήκαμε.
Στο δρόμο προς τα κει είναι η μεγάλη πόλη Μπαϊκάλσκ, βιομηχανική στο παρελθόν. Στην πλατεία στην αγορά μπορείς να βρεις εύκολα το καπνιστό ή λιαστό όμουλ και γενικά να ψωνίσεις για προμήθειες και άλλα είδη και μετά να πας στην παραλία να απολαύσεις την λίμνη, να κάνεις μπάνιο και να νοικιάσεις βάρκα για βόλτα. 
Το 2013 είχα κάνει την 15-λεπτη βόλτα, ο Αλέξανδρος (ιδιοκτήτης τους σκάφους) μας πήγε λίγο πιο κάτω όπου υπάρχει οργανωμένη κατασκήνωση με σάουνες παραδοσιακού τύπου, μας διηγήθηκε λίγα πράγματα για την λίμνη – ήξερε αρκετά μπορώ να πω – και λίγα πράγματα για το πώς περνάει ο ίδιος τον χρόνο του εδώ το καλοκαίρι και το χειμώνα.Περισσότερες φωτογραφίες από το Μπαϊκαλσκ.
Το Μπαϊκάλσκ, όπως και άλλες πόλεις που έτυχε να περάσουμε, μοιάζουν σαν να πάγωσαν στην Σοβιετική εποχή - αυτό είναι ίσως και το όμορφο στοιχείο, και δεν μοιάζουν με δυτικά τουριστικά σημεία. Η ζωή εδώ συνεχίζεται άσχετα με τον τουρισμό και όχι μόνο για τον τουρισμό.
Πίσω στον δρόμο…
Φτάνοντας στα σύνορα της Μπουριάγιας όπου τα σύνορα των νομών πάντα στολίζονται με τις γνωστές τεράστιες κατασκευές «Στέλλες» , ακριβώς πριν τον ποταμό Σνέζναγια, υπάρχει ένας ξεχασμένος ασφαλτοστρωμένος δρόμος προς τα δεξιά μέσα στο δάσος που σε οδηγεί σε μια τουριστική βάση, δίπλα στην οποία υπάρχουν τρεις λίμνες Καριέρσκιγιε. 
Η πιο μεγάλη λίμνη ονομάζεται Ιζουμρούντνογιε, που σημαίνει Σμαραγδένια. Και στις άλλες δυο υπάρχει πρόσβαση, αλλά αποφασίσαμε να αράξουμε σ’ αυτήν.
Πάρα πολύς κόσμος…παντού… σταθμευμένα αυτοκίνητα με σκηνές, τροχόσπιτα σε όλο το μήκος του δρόμου. Για να μπεις στην λίμνη πληρώνεις ένα μικρό αντίτιμο. Παντού πληρώνεις στην Ρωσία, αλλά τουλάχιστον δεν συναντάς βρωμιά και σκουπίδια σ’ αυτά τα μέρη. Ίσως ένα μέρος των χρημάτων πηγαίνει για καθαριότητα, δεν γνωρίζω…όμως παντού είναι καθαρά.
Μερικά μέτρα πιο μέσα συναντάς την λίμνη. Πρώτα περνάς από μια πολύ οργανωμένη παραλία, όπου μαζεύτηκε ο πιο πολύς κόσμος, μετά επιλέγεις το σημείο όπου θα αράξεις.
Ευτυχώς η λίμνη περιβάλλεται από δάσος, ο ήλιος – αν θες – δεν σε βλέπει. Μια βόλτα με καταμαράν στην λίμνη ήταν ό,τι πρέπει, πριν βουτήξουμε στα σμαραγδένια ζεστά νερά της. Όντως το χρώμα της λίμνης ταιριάζει στην ονομασία.Απέναντι ακριβώς υπήρχε ένα εκκλησάκι, το οποίο, προφανώς, ακόμα χτιζόταν. Δίπλα στην λίμνη μπορείς να δεις και μερικά σπίτια, χωμένα μέσα στο δάσος. Ιδανικό μέρος για να ζήσεις, αν βέβαια εξαιρέσεις την πολυκοσμία τους καλοκαιρινούς μήνες.
Μερικές ώρες στην παραλία και επιστροφή στην βάση. Έπρεπε να ξεκουραστούμε για την μεγάλη επιστροφή - πάνω από 2000 χμ που έπρεπε να τα κάνουμε με μια μόνο διανυκτέρευση.
Ακόμα υπήρχε χρόνος πριν βραδιάσει και βρήκαμε χρόνο να εξερευνήσουμε και το χωριό Σουχόι Ρουτσέι, το οποίο επισκεπτόμασταν για δεύτερη φορά.
Δίπλα στο ξενοδοχείο υπάρχει ένα παλιό εργοστάσιο, αν είναι σωστές οι πληροφορίες είναι εργοστάσιο κονσερβοποίησης ψαριών. Η κατάσταση στους χώρους του εργοστασίου δεν διαφέρει και πολύ από τα εγκαταλειμμένα κτίρια της Αθήνας, “μυρίζει” ιστορία...
Στην προβλήτα αποκαλύπτεται όλη η ομορφιά… βλέπεις τα πράσινα βουνά, γεμάτα δάσος, πέρα από τις γραμμές του υπερσιβηρικού, όλη η λίμνη να απλώνεται μπροστά σου προς τα βόρειο-ανατολικά, οικισμοί στην απέναντι όχθη. Ντόπιοι πιτσιρικάδες να παίζουν εκεί, μακριά από τα προβλήματα που βασανίζουν τους μεγάλους…
Σουχόι Ρουτσέι είναι ένα μικρό χωριό με δικό του δημοτικό χώρο διασκέδασης, το οποίο προφανώς έχει να λειτουργήσει αρκετά χρόνια, ένα μικρό μινιμάρκετ στην είσοδο του χωριού, λίγες πολυκατοικίες εάν μπορείς να τις χαρακτηρίσεις έτσι και μερικές μονοκατοικίες. Στην παιδική χαρά βρήκαμε άλλους πιτσιρικάδες και στα σπίτια λίγους ανθρώπους.
Ο Υπερσιβηρικός διασχίζει το χωριό και τα τρένα περνάνε πολύ συχνά εκεί χωρίς όμως να σε εκνευρίζει η φασαρία τους.
Ευτυχισμένοι όλοι τους να ζουν σ’ αυτή την ομορφιά. Την Βαϊκάλη δεν μπορείς να την βαρεθείς…
Το απόγευμα μαζεύτηκαν βαριά σύννεφα και η πρόγνωση έλεγε για βροχή. Με την απογευματινή δροσιά μαζευτήκαμε και εμείς στην παραλία να απολαύσουμε το καπνιστό ντόπιο ψάρι με μπύρες – καθιερωμένη τελετουργία και την θέα. Η Σλιουντιάνκα και το Κουλτούκ άναψαν τα φώτα στα σπίτια και στους δρόμους, προδίδοντας την ύπαρξη πολιτισμού σ’ αυτό το απομονωμένο μέρος.
Συχνά άκουγες τα ατελείωτα εμπορικά τρένα του Υπερσιβηρικού να περνάνε δίπλα στο ξενοδοχείο και όλη αυτή η εικόνα και οι ήχοι σε ηρεμούσαν. Δεν ήθελα να φύγω την επόμενη μέρα…
Η βροχή που ξεκίνησε το βράδυ δεν κράτησε πολύ, ευτυχώς το πρωί ο καιρό ήταν καθαρός. Κάνοντας την τελευταία βόλτα στην αυλή του ξενοδοχείου, δίπλα στην λίμνη, απολαύσαμε για λίγη ώρα την θέα και επιτέλους είδαμε και την Νέρπα - είδος φώκιας της Βαϊκάλης η οποία εξαφανίστηκε σε λίγα δευτερόλεπτα, δεν προλάβαμε να βγάλουμε καν τις φωτογραφικές μας μηχανές.
Το ταξίδι πλησιάζει προς το τέλος, έμειναν μόνο 2 ημέρες σκληρής οδήγησης μέσω της Σιβηρίας, κανείς από εμάς όμως δεν βιαζόταν. Περάσαμε από το Κουλτούκ να πάρουμε καπνιστά όμουλ στην μικρή αγορά. Στην κεντρική που βρίσκεται λίγο πιο έξω από το Κουλτούκ πάνω στον δρόμο, οι τιμές είναι διαφορετικές, στοχεύουν στους τουρίστες. Εκεί όμως κάνουμε μια τελευταία στάση. Είναι το σημείο που σταματάμε πάντα, είτε όταν ερχόμαστε είτε όταν φεύγουμε. Έχει την ομορφότερη θέα…
Μετά τα 500 μέτρα από κει και πέρα δεν θα δεις πλέον την λίμνη, ίσως μόνο ένα μικρό κομμάτι της. Εκεί και πάλι είσαι στον δρόμο και μπορείς να πεις ότι το ταξίδι συνεχίζεται...Φτάνοντας στο Ιρκούτσκ, αρχίζουν να εμφανίζονται οι πινακίδες με τετραψήφια νούμε χιλιομέτρων μέχρι των προορισμό. Εμείς είχαμε ακόμα 2000 χμ μέχρι το Μπαρναούλ. Και φυσικά προετοιμαζόμασταν για την επόμενη απόδραση στα βουνά του Αλτάι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου