Μετά από δύο συνεχόμενες χρονιές (2013 και 14) με τα κυρίως μας ταξίδια στην λίμνη Βαϊκάλη, το 2015 το αφιερώσαμε στο Αλτάι, στο Γκόρνι Αλτάι – δηλαδή στο Βουνίσιο Αλτάι. Και τις 2 προηγούμενες χρονιές είχα κάνει 2 μικρά ταξίδια στο Αλτάι – στην πόλη Τσεμάλ (Chemal) και στην βόρεια ακτή της λίμνης Τελέτσκογιε.
Ως πρώτο μέρος του ταξιδιού του 2015 επιλέξαμε την βόρεια ακτή της λίμνης Τελέτσκογιε, με 3ήμερη επίσκεψη στον οικισμό Αρτιμπάς και Ιογκάτς. Οι δυο αυτοί οικισμοί βρίσκονται απέναντι ο ένας από τον άλλον, τους χωρίζει η λίμνη και τους ενώνει η γέφυρα, απ’ όπου ξεκινάει ο ποταμός Μπίγια που εκλύεται από την λίμνη.
Ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός, θύμιζε Ελλάδα, πάλι με ακολούθησε ο καλοκαιρινός καύσωνας της Αθήνας στην Σιβηρία… Την ημέρα η θερμοκρασία έφτανε τους 35 βαθμούς, ευτυχώς έπεφτε κάτω από 20 το βράδυ.
Το ταξίδι για μένα πάντα ξεκινάει μακριά από τον πολιτισμό και τις μεγάλες πόλεις. Για κάποιον που δεν έχει επισκεφτεί αυτά τα μέρη, ο δρόμος από το Μπαρναούλ έως το Μπίισκ και Γκορνοαλτάισκ σίγουρα θα του φανεί ενδιαφέρον – η εικόνα της φύσης είναι όμορφη, τα τεραστίων διαστάσεων χωράφια με ηλιοτρόπια και άλλα όσπρια σε όλη την διαδρομή, κομμάτια δασικών εκτάσεων, καταπράσινα λιβάδια, ποτάμια, βάλτοι και υδροβιότοποι, δεν θα σε αφήσουν να βαρεθείς. Όταν όμως αφήνεις πίσω σου τις μεγάλες πόλεις και κεντρικούς δρόμους όλα αλλάζουν.
Η διαδρομή από την μία πρωτεύουσα του νομού Αλτάι, από την πόλη Μπαρναούλ, περνάει μέσω της άλλης πρωτεύουσας, αυτή τη φορά της δημοκρατίας του Αλτάι, την πόλη Γκορνοαλτάισκ και μετά μέσω των επαρχιακών δρόμων, όπου «ξεκινάει» η ομορφιά, στην λίμνη.
Τα σύνορα των δυο Αλτάι βρίσκονται λίγο έξω από την πρωτεύουσα και πριν από τον οικισμό Μάιμα που συνορεύει με το Γκορνοαλτάισκ, στην όχθη του ποταμού Κατούν. Εκεί ήταν η πρώτη στάση για να «ξεμπερδέψουμε» τα πόδια μας.
Αφήνοντας πίσω το Γκόρνοαλτάισκ, ο δρόμος πλέον δεν ήταν μια τεράστια ευθεία, ήταν ατελείωτο φιδάκι ανάμεσα σε λόφους και δάση. Κάποιοι αραιοκατοικημένοι οικισμοί στον δρόμο με μια – δύο καφετέριες για τους οδηγούς σε κάθε έναν απ’ αυτούς, υπαίθριοι πάγκοι κάποιων ντόπιων κατοίκων που πουλάνε ό’τι παράγει ο καθένας – από μέλι, μέχρι και ήδη σάουνας.
Προσοχή μόνο στις αγελάδες που συνηθίζουν να προτιμάνε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο και βγαίνουν κονβόι και να ενοχλούν με την αδιάφορη δυσκινησία τους. Δεν φτάνει που ο δρόμος δεν είναι και από τους ιδανικούς, με τις λακκούβες και άλλα επικίνδυνα σημεία, έχεις και τα οικόσιτα.
Μετά από αρκετή ώρα στο τιμόνι φτάσαμε στην γέφυρα πάνω από τον ποταμό Μπίγια. Εδώ, στην μέση του πουθενά, υπάρχει μια καφετέρια με διακόσμηση από παραδοσιακό ρώσικο παραμύθι.
Γύρω μας είναι το πικνό δάσος από ψηλά πεύκα σε συνδυασμό με σημύδα ή Βετούλη με άσπρους κορμούς να υψώνονται στα 10-20 μέτρα, σπανίως βλέπεις άλλα φυλλοβόλα δέντρα.
Σε λίγη ώρα θα είμαστε παράλληλα με τον ποταμό που μόλις περάσαμε και θα πλησιάζουμε την λίμνη. Ο δρόμος περνάει στην κοιλάδα του Μπίγια, με μερικούς οικισμούς να βρίσκονται στην διαδρομή. Η θέα είναι πανέμορφη.
Στις αρχές του καλοκαιριού, όταν λιώσουν οι πάγοι στα βουνά γύρω από την λίμνη και πέρα στην κοιλάδα, ο ποταμός Μπίγια συνηθίζει να βγαίνει από τις όχθες του και πλημμυρίζει τον μοναδικό δρόμο προς την λίμνη, που σε αρκετά σημεία είναι πολύ χαμηλά. Το ίδιο συμβαίνει και στις όχθες της λίμνης, όπου το νερό μπορεί να ανέβει και πάνω από 1 μέτρο.
Λίγες φωτογραφίες από το 2010.
Λίγα χιλιόμετρα μέσω του δασικού δρόμου και φτάνουμε στον πολιτισμό, στις όχθες του ποταμού αρχίζουν να εμφανίζονται διάφορες τουριστικές βάσεις και κάμπινγκ και ακριβώς μετά φτάνεις στο Αρτιμπάς και στην γέφυρα πάνω από τον ποταμό Μπίγια, ο οποίος μόλις αρχίζει να παίρνει ταχύτητα βγαίνοντας από την λίμνη, που απλώνεται προς τα ανατολικά μπροστά σου.
Δίπλα στην γέφυρα βρίσκεται η “Στέλα” - διακοσμητική στήλη που σημαδεύει τις εισόδους σε πόλεις και περιοχές. “Άλτιν Κιόλ” - Χρυσή Λίμνη – μεταφράζοντας από τα Αλταϊκά – γλώσσα ντόπιων φυλών. Μπροστά σου η λίμνη Τελέτσκογιε...
Εδώ σε πλησιάζουν διάφοροι κάτοικοι με σκοπό να σου νοικιάσουν σπίτι ή να σου προτείνουν κρουαζιέρα στην λίμνη. Το πρώτο μας μέλημα είναι να βρούμε μέρος για διανυκτέρευση. Πάλι λειτουργήσαμε με το σκεπτικό «πάμε και βλέπουμε», πάντα πιάνει, βρήκαμε το ιδανικό σημείο για διανυκτέρευση . Μήνας Ιούλιος είναι ο πιο τουριστικός στην Ρωσία. Τον Αύγουστο ξεκινάνε οι βροχές και τα πρώτα κρύα. Όμως πάντα βρίσκεις κάπου να μείνεις, όλοι προσφέρονται να σου νοικιάσουν δωμάτιο ή ολόκληρο το σπίτι, έναντι φυσιολογικής αμοιβής. Υπάρχουν και οι «φραγκοφονιάδες» - και που δεν υπάρχουν… αλλά είναι κυρίως οι συμβατικές τουριστικές μονάδες, όπου οι τιμές ενδέχεται να ξεπεράσουν και τα ακριβά Ελληνικά ξενοδοχεία.
Εμάς, τους γνήσιους ταξιδιώτες, δεν μας ενδιαφέρουν οι μεγάλες ανέσεις, ούτε όλες οι παροχές – ηλεκτρισμό χρειάζεσαι να φορτίσεις τις μπαταρίες της φωτογραφικής, κρεβάτι να κοιμηθείς και φαγητό μαγειρεύουμε και μόνοι μας. Το ξενοδοχείο μας ήταν ακριβώς στην ακτή της λίμνης, ένα δομάτιο στον 1ο όροφο ενός από τα 3 κτίσματα, με τα μπαλκόνια να βλέπουν την λίμνη και τον απέναντι οικισμό Ιογκάτς, με εξωτερική τουαλέτα τούρκικου στυλ, κοινή ντουζιέρα και με ανοικτή εξωτερική κουζίνα και τραπεζαρία και πάλι δίπλα στην ακτή. Κάτι παραπάνω θα ήταν περιττό.
Η πρώτη ημέρα ήταν ήδη αρκετά γεμάτη από το ταξίδι έως εδώ, οπότε τις κύριες δραστηριότητες τις αφήσαμε για άλλη μέρα. Μετά το απογευματινό γεύμα στην κουζίνα μας με την υπέροχη θέα, πήγαμε μέχρι εκεί που σε πάει η άσφαλτος.
Στο δεύτερο κέντρο του Αρτιμπάς, κυρίως για τουρίστες, υπάρχει μια μικρή αγορά ντόπιων προϊόντων και σουβενίρ και τουριστικά πρακτορεία απ’ όπου μπορείς να κλείσεις εκδρομή με σκάφος στην λίμνη. Εκεί βρίσκεται η προβλήτα με το παρκινγκ σκαφών.
Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, στο τρίτο ποταμάκι – όπως ονομάζεται το σημείο - αφήσαμε το αυτοκίνητο και ανεβήκαμε παράλληλα με το ποτάμι στους μικρούς καταρράκτες, μέσα στο βουνό.
Φτάνοντας τον πρώτο καταρράκτη το μονοπάτι γίνεται πολύ πιο δύσκολο, πέρα πρέπει να σκαρφαλώσεις τους γλιστερούς βράχους, επιχείρημα λίγο επικίνδυνο και διότι δεν μας απέμενε πολύ ήλιος, αράξαμε εκεί να απολαύσουμε την λίγη ησυχία και δροσιά. Από εκεί δεν βλέπεις την λίμνη, γύρω σου είναι μόνο δάσος και βουνά.
Μέχρι εκεί που τελειώνει η άσφαλτος, κατά μήκος της λίμνης, έχουν χτιστεί καινούργια τουριστικά συγκροτήματα, εγώ θυμόμουν πολύ λιγότερα το 2013. Όπως και την πλωτή μπάνια – ρώσικη σάουνα.
Το βράδυ μαζευτήκαμε στην παραλία, ακόμα δεν μας έπαιρνε ο ύπνος παρόλο που είχαμε κάνει αρκετά χιλιόμετρα για μια μέρα.
Η θέα από το μπαλκόνι το πρωί ήταν μαγευτική. Σηκώθηκα χωρίς ξυπνητήρι (τα είχα απενεργοποιήσει εδώ και καιρό) στις 5 παρά. Ο ήλιος ακόμα δεν είχε φανεί στον ορίζοντα, όμως ήταν αρκετά φωτεινά και η φύση ζωγράφιζε καλύτερα από κάθε καλλιτέχνη… Ομίχλη στα απέναντι βουνά είχε κρεμαστεί σαν ένα πέπλο πάνω από Ιογκάτς, κουνιόταν πολύ αργά σαν κύμα…έπρεπε να είχα βάλει την φωτογραφική να φτιάξω timelaps…
Η λίμνη ήταν ακόμα πολύ ήρεμη, εκτός εάν περνούσε καμία βάρκα κάποιου ψαρά, αν και σπάνια. Μόνο κάποια πουλιά και σκυλιά στην παραλία ακουγόντουσαν στην απόλυτη ηρεμία. Μαγεία!
Στο λιμάνι του Ιογκάτς μας περίμενε το πλοίο Πιονέρ Αλτάγια – Πρωτοπόρος του Αλτάι – ένα από τα πρώτα μεγάλα σχετικά πλοία που είχαν φέρει στην λίμνη Τελέτσκογιε, το οποίο ανακατασκεύασαν πριν ένα χρόνο και δώσανε στην χρήση μετά από 20 χρόνια απραξίας του.
Ο Πιονέρος είχε κατασκευαστεί στην ναυτιλιακή βάση της Μόσχας και έφτασε μέσω των καναλιών του Αρκτικού Ωκεανού στον ποταμό Ομπ και έπειτα Μπίγια στην λίμνη Τελέτσκογιε την δεκαετία 1970, όπου εκτελούσε κρουαζιέρες μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας 1990. Τώρα εκτελεί μέχρι και 2 εκδρομές ημερησίως έως τον καταρράκτη Κόρμπου απόστασης 35 χιλιομέτρων, περίπου το μισό μήκος της λίμνης.
Πριν από δύο χρόνια είχα κάνει σχεδόν την ίδια διαδρομή με μικρό ταχύπλοο. Τότε η εκδρομή περιλάμβανε και την στάση στον καταρράκτη Κόρμπου με τον τελικό προορισμό την νότια ακτή της λίμνης, που απέχει περίπου 90 χμ από το Αρτιμπάς. Λόγω της κακοκαιρίας, βροχής και δυνατόν ανέμων, δεν καταφέραμε να φτάσουμε στην νότια ακτή, περιοριστήκαμε σε δύο αποβάσεις σε άλλους δύο ακόμα καταρράκτες. Σήμερα ο καιρός ήταν σχεδόν τέλειος – σχεδόν λόγω της ζέστης.
Στις 10 είχαμε επιβιβαστεί στο πλοίο, με ατμόσφαιρα να θυμίζει την δεκαετία του 80 – λόγω των μουσικών επιλογών, πηγαίναμε ανατολικά, αφήνοντας πίσω μας τον πολιτισμό, στο βάθος του εθνικού φυσικού βιοσφαιρικού δρυμού της λίμνης. Κατά μήκος της λίμνης δεν υπάρχουν πλέον δρόμοι, ίσως μόνο μονοπάτια. Μερικές βάσεις με λιγοστά κτίσματα στην ακτή προσβάσιμα μόνο με σκάφος και αραιά και που συναντάς ελεύθερους κατασκηνωτές.
Υπάρχει μόνο ένας μόνο οικισμός - Γιάιλιου, στον οποίο μπορείς να φτάσεις οδικός από την πρωτεύουσα μέσω μερικών χιλιομέτρων χωματόδρομου. Εκεί φημολογείται ότι ένας βιολόγος πειραματικά δημιούργησε κήπους με μηλιές, αχλαδιές, μέχρι και σταφύλια φύτεψε για να δει τι μπορεί να αποδώσει. Οι κλιματολογικές συνθήκες σε κάποιες περιοχές του Αλτάι, είναι τελείως διαφορετικές από την υπόλοιπη ευρύτερη περιοχή και είναι ιδανικές για κάποια είδη καρποφόρων δέντρων. Γιάιλιου μεταφράζεται από τα αλταϊκά ως «Καλοκαιρινό» ίσως γι’ αυτό και να επιλέχθηκε το συγκεκριμένο σημείο.
Μετά το Γιάιλιου η λίμνη κάνει μια στροφή 90 μοιρών προς τα νότια. Αν κοιτάξεις την λίμνη από τον δορυφόρο, μοιάζει με «Γ» (αριστερόστροφο). Λίγη ώρα αργότερα, το πλοίο προσαράζει στην ακτή κοντά στον καταρράκτη Κόρμπου. Είναι σχετικά πρωί ακόμα, όμως ήδη έχουν έρθει αρκετά μικρότερα πλοιάρια και ταχύπλοα στο σημείο, φέρνοντας εκατοντάδες τουρίστες.
Μικρή ακτή, χωρίς προβλήτα, δάσος και βουνά, αυτό βλέπει κανείς μόλις φτάσει εκεί. Αρκετά μαγαζάκια, ταβέρνες και καφετέριες είναι στριμωγμένες κατά μήκος της ξύλινης πλατφόρμας η οποία οδηγεί κατευθείαν στον καταρράκτη.
Έχεις μόνο μία ώρα στην διάθεσή σου για εξερεύνηση. Δυστυχώς έχει πάρα πολύ κόσμο και η ευκαιρία να βγάλεις καμία αξιοπρεπή φωτογραφία πάει χαμένη.
Ο Κόρμπου είναι μεγαλύτερος καταρράκτης της λίμνης Τελέτσκογιε, ύψους 12 μέτρων και κατεβάζει μεγάλες ποσότητες νερού – περίπου 1,5 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο. Το ποτάμι πηγάζει από το βουνό Κόρμπου με υψόμετρο 2100 μέτρων και καταλήγει στην λίμνη, όπου ακριβώς απέναντι είναι και το βαθύτερο σημείο της - 323 μέτρα.
Γυρνώντας πίσω μπορείς να παρατηρήσεις και άλλους πιο μικρούς καταρράκτες, οι περισσότεροι από τους οποίους σχηματίζονται από τις βροχές. Τέτοιους είχα δει αρκετούς πριν από δύο χρόνια.
Ένα βίντεο από το 2013 με την εκδρομή στην λίμνη.
Η εκδρομή τελειώνει το μεσημέρι. Είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε όλο το δρόμο από το Ιογκάτς έως το Αρτιμπάς με τα πόδια από την γέφυρα, όπου ξεκινάει ο μεγάλος ποταμός Μπία, ο οποίος περνάει από την πόλη Μπίισκ και ενώνεται με τον ποταμό Κατούν σχηματίζοντας τον ποταμό Ομπ ο οποίος με την σειρά του εκλύεται στον Αρκτικό Ωκεανό…τεράστιες αποστάσεις…
Μας έμεινε ακόμα αρκετός χρόνος μέχρι να δύσει ο ήλιος και το εκμεταλλευόμαστε. Μετά το φαγητό και λίγη ξεκούραση, ανεβαίνουμε στο ύψωμα λίγο έξω από το Αρτιμπάς. Αυτή τη φορά με τα πόδια, να κάψουμε αυτά που φάγαμε.
Ένας οικισμός στους πρόποδες ενός μικρού βουνού, στριμώχνεται στο δάσος, όπου ξεκινάει και το ανηφορικό μονοπάτι. Αν βρέχει καλύτερα να το ξεχάσεις αν δεν έχεις κατάλληλα υποδήματα – το είχα κάνει πριν 2 χρόνια – είναι πολύ δύσκολο να σκαρφαλώνεις στις λάσπες, βρίσκοντας πάτημα στις ρίζες των δέντρων.
Λίγα λεπτά αργότερα, βρίσκεσαι στην κορυφή σε ένα ξέφωτο, απ’ όπου αποκαλύπτεται η θέα της λίμνης, οι δύο οικισμοί και η γέφυρα. Πανέμορφα…ακόμα καλύτερα στα χρώματα της δύσης. Ας μιλήσουν οι εικόνες καλύτερα…
Το βράδυ και πάλι στην υπαίθρια κουζίνα δίπλα στην λίμνη να απολαμβάνουμε την δροσιά και ηρεμία. Αύριο γυρισμός και τουλάχιστον εγώ δεν θέλω να φύγω…
Σίγουρα θα ξαναγυρίσω εδώ, έστω να δω και αυτά που έχω δει ήδη, αν και το μέρος προσφέρεται για πολλές ακόμα δραστηριότητες και εκδρομές σε διάφορα κοντινά σημεία γύρω από την λίμνη και πάνω στα βουνά.
Το μόνο που με καθησύχαζε είναι ότι σε λίγες ημέρες θα ξαναέβγαινα στον δρόμο, αυτή τη φορά προς την Νότια ακτή της λίμνης Τελέτσκογιε, μέσω του Τσούισκι Τράκτ, φτάνοντας στα σύνορα με την Μογγολία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου